Το μυθιστόρημα της Τ. Αβέρωφ αποτελεί μια συνέχεια ανάλογη των προσδοκιών που γέννησε το πρώτο βιβλίο της, ένα έργο ενδιαφέρον και συγκινητικό και ένα ψυχογράφημα, στις πιο αληθινές στιγμές, συνταρακτικό.

Η γραφή της Αβέρωφ διαθέτει ψήγματα ρεαλισμού που λειτουργούν σαν συνδετικός ιστός της αφήγησης και τα οποία άλλοτε ανατρέπονται και άλλοτε συναιρούνται με κάποια στοιχεία μαγικού συμβολισμού. Η πρόσμιξη αυτή δημιουργεί ένα καθαρά προσωπικό πεζογραφικό ύφος και συμβάλλει σημαντικά στις αναζητήσεις της χειμαζόμενης πεζογραφίας μας.

Το βιβλίο της διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα, η φωνή της κεντρικής ηρωίδας του έχει ζωντάνια και δύναμη και πολλές από τις καταστάσεις του βγάζουν ένα πολύ αληθινό ανακουφιστικό γέλιο. Το γράψιμό της έχει μια αυθεντική κωμική στόφα που αν απελευθερωθεί σε όλη της την έκταση μπορεί να κάνει μικρά αλλά πολύ ουσιαστικά θαύματα.

Με μια αφοπλιστική και εκπληκτική ειλικρίνεια που πραγματικά ξαφνιάζει, με λεπτό και ανεξάντλητο χιούμορ, με γλώσσα ανεπιτήδευτη και ρέουσα, η Τατιάνα Αβέρωφ αφηγείται την ιστορία της ηρωίδας της, της Έλλης, που ζει εντελώς διαφορετικά τις καυτές μέρες του Αυγούστου, κατορθώνοντας να μην επιτρέψει στον αναγνώστη να χάσει το ενδιαφέρον του, κεντρίζοντας το θυμικό του και κάνοντας το δάκρυ να διαδέχεται το γέλιο, την αυτογωνωσία να παίρνει τη θέση της νοσταλγίας.

Όπως στο παλαιότερό της «Ξέφωτο» (2000), ο «Αύγουστος» καλύπτει επίσης τις προϋποθέσεις μιας ικανοποιητικής ή ακόμα και μεγάλης εμπορικής επιτυχίας. Στο μυθιστόρημα ωστόσο αυτό παρακολουθούμε, σύμφωνα με τα δικά μου δύστροπα κριτήρια, κάτι πολύ σπουδαιότερο: την άλλοτε επιτυχή και άλλοτε λιγότερο επιτυχημένη προσπάθεια ενός κειμένου να μην επαναπαυτεί σε όσα έμφυτα αφηγηματικά χαρίσματα διαθέτει η δημιουργός του, αλλά αποκτώντας πλήρη συνείδηση και απόλυτο έλεγχο του εαυτού του να μετατραπεί από δημοφιλές ανάγνωσμα σε καλλιτεχνικό έργο.